Urodził się 9.V.1901.w Sosnowcu.  Z harcerstwem związał się we wczesnych latach młodzieńczych. Mając 15 lat, na rok przed wybuchem I Wojny Światowej, w kwietniu 1913 wstąpił do drużyny im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Sosnowcu.

W roku 1916 przenosi się do Skarżyska (wtedy Kamiennej), gdzie nadal kontynuuje swoją harcerską służbę. Z dniem 1 listopada 1916 r.  został plutonowym 2-go „cywilnego” plutonu przy gimnazjalnej drużynie, stanowiącego zastęp składający się z pozaszkolnej młodzieży rzemieślniczej.  Funkcję tą sprawował do 1 lutego 1917 r.

W 1920 roku zostaje Komendantem Drużyn (od 1.VI.1920 do 1.V.1921), a następnie Komendantem Hufca Męskiego ( od 1.V.1921 do 13.III.1922). W latach 1922 do 1925 jest  członkiem Koła Starszego Harcerstwa przy Hufcu.

Od 2 sierpnia 1925 do 21 czerwca 1927 jest komendantem drużyny im.  St. Czarnieckiego.  Przez następne trzy lata, do 1930 r.  jest członkiem Komendy Hufca a w okresie 1.XI.1931 do 1.IX.1932 pełni obowiązki zastępcy Komendanta Hufca.

W czerwcu 1933 r.  obejmuje już prawie na stałe (z niedługimi przerwami w niekolejnych latach), dowództwo nad drużynami Hufca Męskiego w Skarżysku, które piastował jako Komendant do 1939 r. , oraz w pierwszych miesiącach wojny.

Jego wyróżniająca się osobowość harcerska i instruktorska była szeroko znana i doceniana już w tamtym okresie. Jako jeden z pierwszych w hufcu zdobył w 1935 roku stopień Harcmistrza Rzeczypospolitej.

Józef Wacław Małowicz pełniąc funkcję Komendanta Hufca zdawał sobie sprawę z tego, że harcerstwu nie tylko jest potrzebna dobra kadra instruktorska ale i zwolennicy rozumiejący wagę i sens tego co robili harcerze.  Z jego inicjatywy powstaje przy Hufcu Koło Starszego Harcerstwa oraz Koło Przyjaciół Harcerstwa, które skupiało wielu znaczących obywateli miasta i przedstawicieli różnych większych instytucji.

W czasie pierwszych dni wojny Józef Wacław Małowicz  pełnił funkcję kierownika punktu obrony przeciwlotniczej i p–gazowej na dworcu Skarżysko. Mimo nalotów i spadających na dworzec bomb – do końca pełni swoją służbę.

Na pewien czas opuszcza Skarżysko ale po upadku Warszawy i Modlina powraca i zostaje zatrudniony jako kierownik pociągu.  W mieszkaniu państwa Małowiczów przy ulicy Pułaskiego , gdzie osiedlili się po zburzeniu mieszkania w budynku dworcowym zaczęli spotykać się ludzie, którzy prowadzili działalność konspiracyjną.

Józef Wacław Małowicz należał do konspiracyjnej organizacji „Orzeł Biały”, a sam prowadził też inną grupę konspiracyjną, do której należeli: Dorobczyńska Władysława, Wysocka Wanda, Barańska Jadwiga,, Rzeczkowska Janina, Rzeczkowski Jan, Nowak Rudolf i Jackowski Edward.

Z tej grupy oprócz Władysławy Dorobczyńskiej, wszyscy zginęli w ramach likwidacji organizacji „Orła Białego”.

W nocy 5/6 lutego 1940 r.  Niemcy dokonali masowych aresztowań.  Jednym z aresztowanych był Józef Wacław Małowicz. Był przesłuchiwany w szkole na Placach i znane są wspomnienia  Jadwigi Ścisłowicz:

"W areszcie śledczym w szkole na Placach przebywałam w jednym pomieszczeniu m. inn.  z Józefem Małowiczem.  Po każdym przesłuchaniu gestapowcy wciągali do celi, wrzucając na podłogę bezwładne, nieruchome, krwawiące ciało Komendanta Małowicza. . . „

Zginął 12 lutego 1940 roku na Borze – rozstrzelany w pierwszym na Kielecczyźnie zbiorowym mordzie dokonanym na ludności cywilnej.

Na podstawie materiałów z 1984 r.
- opracowanie phm.  K. Gołebiowska, Krąg „Łysica” Skarżysko