Prawdziwy oboz harcerskich po próbie odrodzenia harcerstwa w 1956 roku. Niestety zbyt mała ilość kadry żeńskiej i odwołanie dwóch drużynowych do Kadry Zgrupowania pokrzyżowało plany pracy obozu. Pomimo tego druhny poradziły sobie, szczególnie dzięki pracy druhen Staszałkowej i Gołębiowskiej, które na zawsze pozostały już wiernymi przyjaciółkami. Pod koniec obozu dociera pismo GK ZHP o świeckości w wychowaniu harcerskim, które - jak pisze komendantka - nie pozwoliło uniknąć wielu niepotrzebnych rozczarowań. Był to zatem ostatni w miarę wolny od indoktrynacji komunistycznej obóz harcerski w naszym środowisku aż do lat osiemdziesiątych.