Dzisiejsza (24.04.2016 r.) bohaterka nie jest obecna w Kręgu Stulecia Harcerstwa na FB, ale wyraziła zgodę na publikację swojej fotki pod pewnymi warunkami! Pozwolę sobie zacytować Edytę, która z niej tę zgodę wydusiła: 
Mamy zielone światło (…) pod warunkiem, przytaczam, że „ładnie wyszła”!

W związku z powyższym, zgodnie ze złożonym zobowiązaniem oświadczam, że WYSZŁA ŁADNIE!
a jeśli ktoś ma inne zdanie… niech je zachowa dla siebie!

Na początku myślałem, żeby znów przytoczyć wypowiedź omawianej postaci. Co prawda tym razem w moim archiwum nie posiadam materiałów pozwalających na zastosowanie bezpośredniego cytatu, ale jej opowieść brzmiałaby mniej więcej tak:
"Wtedy my zrobiłyśmy bzium… i ten tego później ble..., a oni bum... "
No, to jedna anegdota za nami ! (ci, którzy ją znali - zrozumieją)

Inną akcję przypomniała mi Edi:
Ponieważ w „tamtym czasie”, tak nas załatwiono, że w całym S-ku nie było przez kilka lat kina (akurat przypadło to na okres naszej młodości – i gdzie tu się wybrać z koleżanką…?), więc my korzystaliśmy ze zdobyczy ówczesnego świata i oglądaliśmy filmy na kasetach video, zbierając się grupkami przyjaciół u kogoś w domu. Tym razem padło na mnie. Przybyło na chatę kilka osób i oglądaliśmy ówczesne odkrycie (nowość na polskim rynku – ok. 10 lat po premierze :P ) „Żywot Briana” (o ile nie pomyliłem filmów)…
Film się kończy..., napisy… Anita wstaje, już zaczyna mówić coś w stylu „Zbierajmy się…”, a tu z ekranu pada hasło: „A wy dokąd?!”. Zatkało ją! Zobaczyć jej minę BEZCENNE !!! (do dziś w podłodze pozostało wgłębienie po tym jak opadła jej szczęka).

I wreszcie moje wspomnienie:
Biwak urodzinowy 1 Skarżyskiej Drużyny Harcerek "Biała Jedynka" im. Emilii Plater na Rejowie (27.08.1990 r.). 
Wraz z Gebelsem dokonaliśmy przejęcia proporca „Białych” (samo to wydarzenie nadaje się na osobną książkę). W celu zwrotu zagrabionej własności postanowiliśmy, przy współudziale wielu druhów z 5SDH, 11SDH i (chyba) 13SDH zorganizować „bieg po proporzec”. Odbył się on (jak wynika z dostępnych dokumentów) 15.09.1990 r.
Przegoniliśmy „Białe” przez całe miasto. Punkty kontrolne zlokalizowane były kolejno: w ruinach koło wiaduktu samochodowego nad torami, w „tunelu” kanalizacji deszczowej (?) przy ul Niepodległości, pod mostem kolejowym nad Kamienną, na cmentarzu na Zachodnim oraz na ul. Prusa (ta historia to kolejna powieść i to w odcinkach…). 
Po powrocie na Przydworcowe druhny odebrały ostatnią wiadomość, że „…to na dzisiaj koniec!” i niech wracają do domów, ale o północy mają wyjść na balkony…! (o ile wiem nie były szczęśliwe z takiego zakończenia dnia) :D
W tym czasie my (Gebels i ja) wdrapaliśmy się na dach bloku Anity, skąd po cichutku, na nitce opuściliśmy proporzec na jej balkon. (Wcześniej rozważaliśmy inne „miejsca zrzutu” np. balkon drużynowej Beaty, ale uznaliśmy, że parter jest za mało hardcorowy). 
Pozostaliśmy na dachu, skąd mieliśmy świetny punkt obserwacyjny na wracające z biegu dziewczyny. Jednocześnie, przez uchylone okno, mieliśmy świetny podsłuch mieszkania Anity, która po powrocie do domu (na krótko przed północą) zdążyła „pochwalić się” rodzinie z efektów kilkugodzinnego biegania po mieście… Wierzcie mi, nie chcielibyście usłyszeć pod swoim adresem tylu „ciepłych słów” jakimi obdarzyła nas Anita w swym monologu :P
Około północy Anita, zgodnie z poleceniem z ostatniej wiadomości z biegu, wyszła na balkon i … zaskoczona aż krzyknęła (echo długo niosło ten głos w miasto…). 
Później jeszcze długo robiła w domu rozróbę, oskarżając całą rodzinkę, że na pewno to oni nas wpuścili i umożliwili podrzucenie proporca! I dlaczego jej nic nie powiedzieli !!! Itd. Itp. Nieźle im się dostało…

Na koniec pozwolę sobie ponownie na cytat z Edyty, ale są to słowa, pod którymi sam chętnie się podpiszę:
„… super przyjaciółka, mądra i piękna kobieta!”:

Anita Kierasińska